çift sıfır

hemen üst katta,
bir anne, hayata uyutamadığı çocukları.
avuçlarının uzun çizgilerini aşka kapattım.
hemen yanı başımızda haritaları iknaya soyunmuş
bir kıta, be-leş kargası
keşfedenin kemik sızısı.

hemen üst katta
ancak geri çekilince ilerleyen bir oyuncak.
yalnızlık vermiş sana soyadını, doyasıya nafakanı.
insanoğlu diyorum; zor zanaat
güneş her gün doğmakla
inandırmış varlığına.

hemen üst katta,
hiç duyulmayan baba sesi, çerçevesi yer etmiş duvara.
bu geceye nereden binersen bin,
yokluğuna varmak bir duraktır yalnızca.
daracık sokakların güvercini
en çok alay edilen çocuğun sapanına nişanladı bedenini.
dün tanrıyı gördüm, halen yaşadığını sanmakta kendisi.

hemen üst katta
müstakil bir adamın uydurdukları
annemin kandıran bileklerini emmek gibi
sana yakın durunca
ismimi kazıyorum gövdene
çakımla...