Ferman

rakı(m)
başım dönüyor
içtikçe yüksekliğinizi

eteğinin altından bakıp,
içini gıdıkladığın bu dağ
ne de çabuk büyüdü.
kalbini mısralayan buzdan bir gül
güzelliğinin seyrinde hınzır bir ben,
–ulu–orta duruyor şimdi.

çeliği çekiçle süsleyen bilgeliğin
her an konuşacakmışçasına;
de hadi be gülken gonca
goncayken gül sılası peşinde
tarih mahzeni olmuş her yanın,
ilk yudumunda reddedilecek
tek hatıra bile yıllanmadan içinde.

hasır altı ettiğin asırlar
şifalı surlar biriktirmiş
düşmanın dahi kıyamadığı
ateşini düşürmeden, yol aldığı.

üç yalanlı çekirgen,
kuşbakışı mezenle,
dünyaya saklanmış bir göktaşında
daha büyük gözlerle yaşayanlar
bulmuş mutlaka
dağlarına çıkmak için,
dağları “bizim” yapan
bir bahane...

2001