İlk

Yine sızlıyor bıraktığınız kaldırım parçaları
oysa siz güneşinizi bile acıyla büyüttünüz.
Bir çiçeğin ilk kökleri gibi
zamanla uzaklaşıp derinlere gömüldünüz.

Parmağınızın ucunda olan bir dünyanın bile,
gecesini ve gündüzünü zamanında yaşadınız.
Karanlık zamanlarda giderken O’na, belki dönersiniz diye,
kuşlarınız ekmek parçaları serpti yollarınıza.

Şehir yasa boğulmasın diye,
ölüm anonsunuz yapılmadı bu kentte.
Sizin gözyaşlarınız olmadan da
yakışmazdı hiçbir hüzün bize.

Yapamadıklarınızdan oluşan o vasiyetteki gibi,
sizin rüzgârlarınızdan esince,
kadehimizi aşka kaldırıp hep beraber,
kahkahalar atıyoruz yaşama ve yokluğunuza.